“Raz na ludowo” we Wrocławiu – okiem Basi Mozdyniewicz

Stało się! 18 listopada we Wrocławiu odbył się długo przeze mnie wyczekiwany wernisaż  wystawy konkursu “Raz na ludowo”.Jako rodowita wrocławianka, członek SPP oraz autorka jednej z prac, nie mogłam opuścić takiego wydarzenia. Mimo akademickiego spóźnienia, spędziłam niemalże dwie fantastyczne godziny w doborowym towarzystwie i w otoczeniu pięknych patchworków.

Wernisaż odbył się we wrocławskiej Cepelii, miejscu urokliwym, przepełnionym polską kulturą, tradycją i pięknem pracy ludzkich rąk.

Musicie wiedzieć, że organizatorzy dołożyli starań, aby nasze prace prezentowały się jak najlepiej. Ekspozycję zaplanowano tak, aby sąsiadujące prace współgrały ze sobą. Zostały dobrane stylem, klimatem, techniką. Miękkie oświetlenie punktowe ładnie podkreśliło pikowanie.

Idąc w stronę Rynku nie sposób ominąć TAKIEJ wizytówki. Kaskada kolorów, to doskonały wybór. Cudowne zaproszenie, które nie ujdzie uwadze przechodniów.

Folkkolor – Ewa Pasińska

Po wejściu do Galerii, od progu witają wyśmienite prace Laureatek pierwszych trzech miejsc.Nasze azulejos – Hanna Banach (I miejsce)

Drzewo wiadomości dobrego, Anna Sławińska (II mijesce)

Ach lubelskie, Wioletta Stafińska (III miejsce)

Natomiast tuż obok przyciągają wzrok prace wyróżnione w konkursie.

Ptaszkowie leśni, Katarzyna Małyszko

Kaszubski bukiet, Beata Kosobudzka

Labirynt Joszy, Joanna Szymczyk

Każdy dudek, Dorota Włodarczak

Miała baba koguta, Barbara Makowska

Równie pięknie prezentuje się quilt będący wizytówką Stowarzyszenia.

Kolejne spojrzenie przyciąga ściana, na której fantastycznie prezentują się quilty w otoczeniu surowych cegieł.

Tuż obok uwagę kradnie doskonale wyeksponowany na sztaludze “strach na wróble” w towarzystwie tancerzy ludowych i wycinanek.

Jest też druga sala, w której olśniewają quilty odbiegające od tradycyjnych form i ujmują folklor zaskakująco i nietradycyjnie (niestety część zdjęć nie wyszła, wybaczcie).

Muszę przyznać, że dotychczas miałam niewiele okazji oglądać patchworki na żywo. Jedynie kilka. Co prawda znakomitych, ale i tak zbyt mało.

Wystawa sprawiła, że poczułam się wspaniale! Oglądałam każdą jedną pracę z bliska. Siłą powstrzymywałam się, aby ich nie dotykać, głaskać, odwrócić. Uwielbiam (jeśli to możliwe) musnąć opuszkami palców, poczuć fakturę, wchłonąć każdy detal. Tak właśnie oglądałam “Raz na ludowo”. I tymi detalami dziś się z Wami dzielę 🙂

Folkkolor – Ewa Pasińska

Taneczny folklor, Hanna Siebierwska

Pasiakowo, Mirosława Pucek

Miała baba koguta, Barbara Kreft-Piekarska

Pisanka łowiczanka, Katarzyna Bigoś

Miasto kwitnie, Marek Wróblewski

Inspiracje łowickie, Lucyna Czerniawska

Babok spod Kolbuszowej, Joanna Hołomiej

Kuchnie regionalne, Anna Ryśkiewicz

Zza firanki, Danuta Główczewska

Obertas w pikselach, Barbara Kreft-Piekarska

Wiatrak, Marta Barbarska

Kalejdoskop, Grażyna Młynarska

Z samego Łowicza, Halina Grzesik

Łowicki konik ludowy, Magdalena Badura

Drabiną do nieba, Barbara Pieczyńska

Kapela grać! Maryla Radlińska-Bernacka

Modlitwa wędrownego grajka, Barbara Kreft-Piekarska

Pójdę tam, pójdę, Anna Szostak

Czary wiedźmy korzennej, Marzenna Lew

Dziewięćsił. Magia Podhala, Barbara Mozdyniewicz

Byłabym oczywiście nieszczera, gdybym pominęła fakt, że zgłębiałam techniki, porównywałam i analizowałam warsztat. No jakże inaczej? Zatem w części prac podziwiałam perfekcję. PERFEKCJĘ! W innych uderzał artyzm i nietendencyjny zamysł. W kolejnych dobór tkanin, barw, faktur, technik. Ach!

Podsumowując. Można sobie uszyć dziesiątki swoich własnych quiltów, a dodatkowo ‘wyooglądać” setki zdjęć innych. Ale nic, doprawdy NIC, nie zastąpi podziwiania patchworków na żywo.
Bezcenne.

Zapraszam na wystawę. Do 8 grudnia we Wrocławiu.

Basia Mozdyniewicz